Yaralı Eller Zincirli Yürekler

Yüreğimde bir yara var, kanar,
ellerimde zincir, bileklerimde pas,
bu geceyi böyle geçirmemek var,
ama sokaklarda susan bir isyan,
gözlerimde ışığını yitirmiş yıldızlar var.

Bağırırım içimden, duyan yok!
Kentin paslı kapılarına çarpan bir gölgeyim,
görmezden gelinen, üstüne basılıp geçilen.
Oysa ben özgürlük dedikçe,
bir rüzgar eser içimden,
bir demir çeker beni yere,
düşerim ama diz çökmeden.

Duyuyor musun?
Bu ses sokaklara sığmayan
bir halkın sesi, aç susuz kalmış,
taş ustası, ekmek kavgasında çocuklarını unutmuş
bir babanın öksüz sesi.
Geceleri onlara selam durur yıldızlar,
ama biz yıldızları göremeyiz,
gözlerimiz hep yorgun, hep yaralı.

Özgürlük dedim de,
hani nerede o toprak?
Şu ellerimle, şu yanık parmaklarımla kazdım
her taşın altına baktım,
ama bulamadım ki!
Bir çakıl gibi sert,
bir ateş gibi soğuk oldu özgürlük,
dokunsam keser,
sarılmak istesem yakar.

Her sabah bir başka kente uyanmak var ya,
göğsüne saplanmış bir sevda gibi.
Yüreğimizle kazdığımız yollarda,
iz bırakmadan yürüyenlerin yüzlerine bakarız,
ellerinde beyaz elleri yok mu
ama içi karanlık?
Bizi suskunluğa boğmaya çalışır onlar,
sanki yutabilirlermiş gibi bu halkın aç sesini,
bu fakirliğin asi çığlığını.

Güzel günler diyorlar, uzaklarda diyorlar,
hani nerede?
O güneş gözlerimize değmez mi?
O türküler bizim dudaklarımızdan yükselmez mi?
Seni bekliyoruz özgürlük,
bir gün o kapıyı açıp da,
aramıza oturmanı bekliyoruz.

Biliyorum,
bir gün biz o sofrayı kuracağız,
ellerimizi kanatırcasına çalışacağız,
ama bir gün,
ellerimizde kan değil umut olacak.
İşte o gün,
bu şiir de özgür olacak,
bu kent de,
biz de.