Yaralı Dünya, Salgın Şiiri - Ercan Barut

Neydi salan, bu zehri taşıyan katilleri dışarı?
Yarınlara mesafeli , ölümlere yakın insanları...
Diri mi sanarsın evine ekmek götürenleri , ölmekten çok öldürmekten korkan emekçileri...

Neydi bu içimize düşen, çaresiz miydi ki bu verem?...
Dünü bitiren,bilemedim belki de hayat için son bir şans veren...

Neydi insanı bu kadar ürperten?...
Dokunamamak mıydı en sevdiğine mesela, sana en güzel sarılan tek çocuğuna?
Gözünü gözünden alamadığın anne, babana...
Dolaşamamak mıydı yoksa,
bir ressamın çizeceği eskide kalan sokakta,
oynayamamak bir müzisyenin coşturabileceği sokaksız bir çocuklukta?...

Neydi acıları bu kadar büyüten ...
Kırılıp dökülen hastalar mı, evsiz ,yurtsuz sürgünler mi?
İşsizler mi,hâl hatır soracak yakını olmayanlar mı?
Yoksa bolluk içinde, sıkılan, kibir abideleri mi?

Soy tükenmesi mi yoksa gördüklerim?...
Yakıp yıkan,dümdüz giden,çokbilmişliğin,
altın dişli insanın kibrinde,kabrinde yaşanan...

Gecenin en karanlık noktası...
Durmalı, sormalı, sorgulamalı. Yeniden başlamalı.Umut yeniden yazılmalı,bu dünya artık yaralı...
Ezilen bir daha ezilmemeli,ölen bir daha ölmemeli. Bu salgın eşitlemeli,
fırsat artık özgürlüğe olmalı...Bir şans daha olmalı,bu dünya artık yaralı...