Yaralı defter Şiiri - Siyah Murat

Bir köşede büyüdüm sessizce,
Ne anne dokundu saçlarıma,
Ne baba sardı omuzlarıma.
Çocukluk dediğin,
Yaralı bir defterdi bende,
Her sayfası gözyaşıyla ıslanmış.

Gözlerim arardı şefkati,
Ama kapılar hep kapalıydı,
Karanlık odalarda
Kendi sesime sığındım.
Bir “aferin” duymadan,
Bir “canım oğlum” işitmeden
Koca dağları tek başıma aştım.

Her gülüşte içimde kırık bir cam,
Her bayramda boş bir sofrayım.
Komşunun evinde anne kokusu var,
Benim odamda sadece suskunluk.
Bir çift sıcak el hayalimde,
Ama gerçek hep soğuk taş duvarlar.

Yine de yüreğimde bir umut filizi,
Belki bir gün gökyüzü bana güler,
Belki kaderim değişir
Ve içimdeki çocuk
Bir kez olsun
“Anne” der, “Baba” der…
Ve o ses yankılanır
Karanlık geçmişin ardında.