Yaralı Çocuk Şiiri - Nermin Atabey

YARALI ÇOCUK

Anlamadın beni…
Çünkü sen tatlı uykularında
Pembe düşlerine gülümserken
Ben zihnimin
Sandık kadar odalarında
Ağlayan bir çocuğu emziriyordum.
Yarınları güzel olsun diye umuda beliyordum…
Anlamadın sen beni
Gözünün gördüğünü bilir aklın senin
Görmezsin görünmeyenimde neler var.
Kulakların sadece dudaklarımın sesini duyar
İşitmezsin sustuklarımda dilim nasıl da kanar…
Ve anlamazsın gözlerimin konuştuklarını.
Çünkü sen kendi sarayında aylakça gezinirken
Ben sevilmemiş bir çocuğa aşkı anlatıyordum.
Senin yolun hiç düşmedi biliyorum benim sokağıma
Ve kar yağarken üşümedi hiç ayakların
Kendi dilinde türküler söyledin avazın çıktığı kadar
Konuşman hiç suç olmadı senin.
Hiç aklına gelmedi üstelik
Yağmur yağarken çatısız evler…
Ve pamuklara sararken sen narin boynunu
Yaşını büyütüp hiç asmadılar seni…
Çocukken hiç ölmedin sen.
Düşünmedin hiç ötekiler için nasıldır dünya?
Nereye gider mendil satan çocuklar mesela
Bilmezsin kimler yatar akşamları yanında?
Çünkü sen kendi küçük dünyanda yaşarken
Ve şımarık acılarına şiirler yazarken
Ben yaralı çocuklara umudu anlatıyordum…
Bu yüzden ellerimden yaralı çocukluğum tutar benim
Kollarımdan yüreğime merhametim akar…
Kimlerin savaşından yaralı çıkmışlar
Ne önemi var…
Benim de kucağıma bırakılmış
Yaralı bir kız çocuğu var…

Nermin Savaş Atabey