Yaralı bir ülkenin acılı çocukları! ...

Adı Ali’ydi, Elif’ti, İsmail’di, Canan’dı…
Uykularında bile karabasan görürler…
Ne yaşadıkları dünyanın farkındalar,
Ne de yarınlarından umutlular…
*
Biri maden işçisi,
Babası göçük altında kaldı diye,
Madene girdi…
Her madenden çıktığında,
Yaşadığına şükrediyor…
Oğlu askerden geldi ama,
Hala ve hala işsiz…
‘’ Ben de göçük altında kalırsam,
Oğlumu da madene alırlar mı? ‘’ diye,
Düşündüğü çok oluyor…
*
Biri ev kadını,
Kredi kartı borcu yüzünden,
Asmıştı kendini kocası,
Boyalı basın günlerce manşet yaptı,
Yardım eli uzatırlar, borç biter sanmıştı…
Bankalardan gelen ihbarname tebligatları,
Kesilmedi hiç oysa…
*
Biri kot taşlama işçisi,
Silikozis hastası…
Ölümü beklerken,
Yine de işe gidiyor,
Yaşı 32…
Henüz evlenmedi…
*
Biri gündelikçi kadın,
Her gün toz al, paspas yap…
Geçen gittiği evde bir bardak kırdı diye,
‘’ Ne salak şeysin ‘’ dedi evin kızı ona…
- Anne neyin var?
- Yok bir şey kızım! ...
O gece uyuyamadı,
Ağladı, ağladı, ağladı…

*
Teoride zehir gibi bir yazar,
Sanki yazdıkça kaleminden kan damlıyor,
Kautsky’i döneklikle suçladıkça,
Bu halk kurtuluyor…
*
Yaralı bir ülkenin acılı çocukları bunlar…
Öykülerini kimse bilmese de olur…