Yaralı bir şehir olmak Şiiri - Serpil Coşan

Yaralı bir şehir olman, bana hep hüzün verdi İstanbul
Çünkü gidenler sen’de hep buruk izler bırakanlardı
Aslında biliyorum ki
Sen cok şey demeksin güzel İstanbul
Beşik sallayan anam,çamaşır yuğan kadınım,
Saçlarına ak düşmüş babam gibi
Kaldırımlarında binlerce hayat yaşatan sen

Tuzu alınmış,dalgaları kırılmış denizler gibi
Tekbaşınalığın başka bir adı gibisin.

Ben arada bir gitmek istiyorum dedim ya...
Hani kolay olanı.
Aslında gitsem’de kalsam’da
Biliyor ki tüm dostlar
Bir yanım boğaz.,diğer yanım yeditepe
Çün ki herkes,
Avucunun içine sıkıştırdığı toprak kadar yaşıyor seni

Söyle bilmek istiyorum
Senin yaralarını kim sarabilir,
Denizin mavisini,martılar simitlerini
Kuşlar ağaçlarını yitirdiğinde
Kimlerin nasıl ağıtlar yaktığını
Yalnızlığının dalgalar arkasında kalan
Köpükler kadar mıdır?
Bilmek istiyorum İstanbul

Bilesin ki İstanbul
Meydan okumak istediğimde,
Kendi iç göçlerimde,derinlerden bir yerden
Tutan bir gizli el ayırmıyor seni benden

Bunca yaşanmış tarihine rağmen
Kaybolduğun bu kalabalıktan boğulmuyorsan hala,
Hala yeşertiyorsan kuru dikenli dalları çiçeklere
Sen yapabiliyorsan yeniden hep yeni baştan
Biliyor musun ? O zaman bende İstanbulum...

Hep yeniden doğuşunu tozlu surlarından alan
Bir şehir olman hep aşk verdi bana istanbul
Ve anlattın ki bana
Küçücük avuçlara sığan hayatlarda,son kalan yaprak gibisin
Ey güzel İstanbul
Herkes....
Avucunun içine sıkıştırdığı toprak kadar yaşıyor seni İstanbul
Kimse paylaşmıyor seni....