Yaradılışım Ekimdeydi 2

Yaradılışımın zerresine hoş geldin,
Aylardan en güzeli… sen, Ekim.
Toprak gibi bekledim, sessiz ve derin,
İçimde yeşeren o eski kelimem.

Güzün okyanusunda, kaç devir kapandı,
Hüzünlü… ve hüzünsüz!
Kurumuş yapraklar gibi
Savruldu zaman ellerimden usulca.

Salıverdim saçlarımın telindeki akları,
Yorgunluğuma derman olmayan
Bu hayat yolunda,
Sessizliğe sarınarak yürüdüm yalnızca.

Kırık dökük bir zamanın içinde
Kaybolmadan…
Uyandır beni,
Yorgun düşen yüreğimden!

Doğduğum sabahlara,
Hayallerimin içinde savrulup
Uçup gitmeden önce
Son bir kez dokun içimdeki çocuğa.

Toprak gibi sessizim şimdi,
İçimde büyüyen binlerce sözcükle,
Ekim rüzgârı dokunur alnıma
Ve hatırlatır unuttuğum kendimi.

Bir yaprak gibi süzülürken boşluğa
Her vedada biraz daha eksildim,
Ama her eksilişin ortasında
Yeniden başlamakla beslendim.

Ben,
Yaradılışını sonbaharda bulan bir serçeyim,
Düşlere tutunarak yürüyen,
Her sonu bir başlangıç sanan.

Ey Ekim,
Beni al,
Ve kendine yaz yeniden
Çünkü en çok sende doğuyorum ben.

01.10.2020