Yaradana kurban! Şiiri - Hüseyin Varyeter

Son aylarındandı senenin,
İkibinli yılların dördü.
Bir salı sabahı,
Aylardan ramazandı...
İmsak öncesiydi,
Getirildi o KABEYE! ..
Yaradana kurban,
O mubarek insan!
İlk ezandı,
Duyuldu semada.
Aşık gönüller,
Pır pır yürekler duada...
İçlerinde,
Sevgilisi ALLAH(cc) ...
O mubarek insan!
Kulaklarımda ezan,
Gözlerimde,
Yaradana kurban...
Namazlığında doğruldu,
O ezanı,
Ayakta dinliyordu...
Kaldırdı ellerini semaya,
Gözlerinde yaşlarla.
Sesi ağlamaklı,
Başladı yalvarmaya.
Kanatları vardı,
Sanki o an uçmaya.
Ayaklarıydı yerden,
Ha kesildi,ha kesilecek!
Son nefes ise,
Verildi verilecek...
Tutacaktı uzatsa,
Yaradan ellerini...
Belkide uzattı,
Kaçırdım göremediğimi.
Uçmaya hazırdı,
Kuşlar gibi yuvadan.
Ezan boyu,
Yalvardı durdu! ..
Konuştuğu YARADANLA,
Gönüllerce duyuldu...
Sona erdi ezan,
O boynunu büktü!
Çöküverdi namazlığına.
Ben farkına vardım,
Sessizce ağladığıma.
Oradaydı hep yeri,
Kâlbi buruktu...
Aşıktı KABEYE,
Adresi ALTINOLUKTU!
19Şubat2005

...