Yaradan Kucağında Şiiri - Bülent Arkan

Karakışın en çetin çetrefilli gününde
Üç beş odun kalmıştı ocağının önünde
Kadıncağız diz çöktü ocağın en dibinde
Karnı burnunda gebe yükte ise ağırdı
Vadideki derede bey odun arıyordu

Fırtınanın şarkısı yükseldi avaz avaz
Kristal ağaçları süsledi kuru ayaz
Avazla raksa daldı yerden savrulan tane
Kapı altından girdi soğuk denilen nane
Ateşi üşütmüştü igloya döndü hane

Nefesi kokan kurtlar ulu orta seslendi
Korkuya düşen kadın çokça endişelendi
Analık işgüdüsü çökmüştü yüreğine
Bebek tekmeleriyle girmişti süreğine
Tekmenin şiddetiyle sarsılmıştı aniden
Her tekme yiyişinde irkilmişti yeniden

Bebeğinin babası evine dönmemişti
Endişeliydi ama umudu sönmemişti
Yeniden yakmak için buz tutan alevleri
Uzanarak kavradı titreyen idareyi

Yeni tekmeler yedi sabırsız bebeğinden
Duvardaki kazanı indirdi çivisinden
Kar doldurdu kazana eğilip pencereden

Omuzda odunuyla yola düşmüştü adam
Göz gözü görmüyordu şiddetli fırtınadan
Umudu yitirmeden sığındı mağaraya
Buz tutan elleriyle yalvardı Yaradan'a

Son iki odununu yakmıştı körpe ana
Alev ulaşmıyordu karla dolu kazana
Sancılar sıklaşmıştı ısınmamıştı suyu
Dayanılmaz acıyla feryadla doğdu soyu

Makası köze tutup kesmişti göbeğini
Yarı ılımış karla yıkadı bebeğini
Ağladı kış bebeği sızladı yalnız kadın
Yorgunluktan sızdılar vakit sabaha yakın
Kapının mandalına basıldı gün doğumu
Koca teşrif etmişti kucağında odunu
Kadın kanatlarıyla sarmıştı çocuğunu

Çoktan unutulmuştu hane içi yorgunluk
Mutluluğa dönüştü anadaki kırgınlık
Odunlar kucağında sarmaş dolaş kaldılar
Ana baba aşkıyla yavruyu kokladılar

Kadın sitemli sözle seslendi kocasına
Yalnız bıraktın dedi bu ıssız barakada
Tebessüm etti baba el sürdü yanağına
Sevecence seslendi sevgili karısına
Sen yalnız değildin ki Allah vardı yanında
Sen en emin eldeydin
YARADAN KUCAĞINDA....

18. 10.2015