Yarabandı * Şiiri - Bersu Özer

Bir ölümlünün yarabandı olmak..
Yarası olmadığın bir insanı, yarasından öpüp, ayasından öpüp ki defalarca, iyileştirmeye meylediyorsun..
Dizelerle sarıyorsun onu, şiirlerle uyutuyorsun,
Kelime oyunlarıyla büyütüyorsun avucunda, kök bile salmamış sana ama suluyorsun..
Gözyaşlarıyla..
Gözünde de büyütüyorsun haliyle, onu, onsuzluğu..
Sonsuzluğu düşlüyorsun belki, onunla, yolundan eminsin.
-''Yorulmam!''
-eminsin..

Bir canı emanete, yarabandı olmak..
Öyle ya, sökülüp atılırken bile onun yarasının kabuğuyla ayrılıyorsun teninden..
Tende yara izi hep kalıyor, bandın izi ise bir suya bakar, bir sabuna..
Seni kimse hatırlamıyor.. Kimse düşlemiyor.. Kimse düşme, demiyor.
Düşerek büyüyorsun haliyle, ona, onsuzluğa..
Sonsuzluğa düşüyorsun belki, onunla, olur da eminsen..
Yorulma! -Eminsen..

Yarabandı olmak..
Başka bir yaranın kabuğuyla yaralar açmak kendinde..
Saramamak.. Sardıramamak.. Ve kanatmak, her aklına geldiğinde..
Onu kimse kanatmıyor, seni kimse aratmıyor, yaranı kimse kapatmıyor..
Kanayarak büyüyor haliyle, ondan, onsuzluktan..
Sonsuzluktan düşmüyorsun belki, onunla yorulma, eminse..
Yorulmaz! -Eminse..