Yarab Şiiri - Zeki Günay

İnsana doğru söz yakışmaz oldu,
Dilime yalan söz kondurtma yarab.
Sana şirk koşan kulun arkasında,
İnsanlara namaz kıldırtma yarab.

Asılsın meydana hainin postu,
Olmasın kafire müminin dostu.
Yıllardır Müslümanlar hep kan kustu,
Kılıcı kınından çıkarttır yarab.

Vatana göz diken hain gözleri,
Arkadan konuşan kahpe dilleri.
Mümine uzanan sahte elleri,
Gönüllerden uzağa sürdür yarab.

Fitne ateşini çakıp yakanı,
Dedikodu yapıp yuva yıkanı.
Boğazına haram lokma tıkanı,
Yüce Kahkar adınla kahret yarab.

Kara olan yüzler leke çalmasın,
İmanlı imansızla saf durmasın.
Doğruya saldıran dostum olmasın,
Kafiri zindanıma düşür yarab.

Adaletsiz hakim olan hiçleri,
Savcı diye dik konuşan bitleri.
İnsan hakkı yiyen aciz pisleri,
Adilerin tartısını kır yarab.

Koyunlar kuzular kurt olmuş ulur,
Ensemde kahpenin nefesi solur.
Herkes sanmasın istediğim olur,
Vatanımdan uzağa defet yarab.

Günahına Tevbe edeni affet,
Rüşvet yiyen o deyuzları mahvet.
Sana şirk koşan putcuları kahret,
Dünyalarını azab ettir yarab.

Asker polis doktorları döveni,
Ana bacı etrafına söveni.
Görmediği halde gördüm diyeni,
Ayaklara yüz sopa vurdur yarab.

Kul Zeki iki yüzlü kulu sevmez,
O yüzleri bana döndertme yarab.
Kafirler savaşta acı çekmeden,
Ruhları bedenden çıkarma yarab.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY