Yara Şiiri - Kübranur Melet

Kimi seversem aşk ona yakışmadı
Sorun kimde aklım hiç almadı
Gel dediğim, gitme dediğim kim varsa
Silüetleri hafızamda bile kalmadı

Bir yaz günü geldin yine
Sorun bende değil sende
Her yaz kalbime gelip de
Sonra gitmenin sebebi ne?

Bi insanı özlemek ne kadar acıdır bilir misin?
Kalbin de taşır da yine de göremezsin
Zamanla eksikliğini daha da çok hisseder
İçten bir of çekersin

Gidişinle paramparça ettiğin bu kalbi kimse toparlayamayacak
Bu sefer enkazın altından kimse kaldıramayacak
Ben sensizliğin acısıyla yoğrulurken
Sahi senin orda için rahat mı olacak?

Senin için neler neler denildi
Yinede sallamadım hiç birini
Aldım gururumu ayaklar altına
Kübra son nefesinde de sen dedi

Şimdi sensiz bir hayat
Sanki ekmek bile bayat
Olsaydın burda nolurdu
Gecem gündüz olurdu

Özlemek mi daha ağır
Yoksa özledim diyememek mi
Ben her ikisini de yaşadım
Sensizliği en çok da ruhumda taşıdım

Bir gece vakti, arıyorum seni
Saat sıfır beş elli
Ellerim ellerini kaybetmiş gibi
Gelsen yine ne olur sanki

Bi insanı yaşatmak için uğraşır ya hani doktor
Ben seni kalbimde yaşatıcam diye, içim kor
Gidişinle yıkılan bu kızın
Gözü yaşsız kalmıyor

Bi insana çocukluğum diyorsan eğer
Onun icin bütün acılara  değer
R leri söyleyemeyen yarim
Biraz olsun sesime kulak ver

Her yerde seni görüyorum
Ama sen değilsin biliyorum
Ellerini tutuyorum
Yoksun, anlatamıyorum.

Bi insanı sevmek nasıl derttir böyle
Yandım aheste aheste
Sensin derdime tek çare
Beklesem de artık gelme

Bi insan derdine aşık olur mu derdim
Olana da güler geçerdim
Sen hayattaki en büyük imtihanımsın
Yarabandından çok yarasın