Üstümdeki ince pazen hiç üşütmezdi
Beni.Bazen
Kar yağacak gibi olurdu.
İçimin deniz-lerinden
Geçerdi kayık
Çekecek adam bulamadım
Ayık.
Ayıp dedi bana.Sustum
Yazık-lar okudular
Sıfatlarıma.
El işi bir kumaş bulayım
Örteyim hançerli boğazıma
Ve bir turnike gerektiği...
Büyümeyen, laftan anlamayan
Çocuğa-çocuklara.
Kayıt Tarihi : 9.12.2013 18:07:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Yasemin Zengin](https://www.antoloji.com/i/siir/2013/12/09/yara-180.jpg)
Hanlar hanı Cengiz han bir gün tüm hanlarını otağında toplamış, hemen yanı başında hanımı da oturuyormuş. Tüm hanlar otakta Cengiz hanın karşısında yerlerini aldıktan sonra Cengiz han başlamış konuşmaya'' BEN HANLAR HANI CENGİZ HAN( Karısını göstererek) BUDA BENİM HANIM demiş. Hanım lafı yani eşim lafı oradan gelir derler...
Aslında kadının yeri her zaman yatsınamayacak kadar yükseklerdedir. çünkü o anadır, o yardır, o arkadaştır sırdaştır oysa Emevi zihniyeti kadını ikinci plana itmiş bunu din, bunu örf ve adetler adını kullanarak yapmıştır...
İşte yara buradan gelir ve oldukça ağır bir yaradır maalesef...
Şiir bu yaranın mağduru bir yüreğin feryadıdır. Duymamak mümkün değil...
Tebrik ediyorum oldukça başarılı bir dille anlatılmış; Kutluyorum Yasemin Hanım.
TÜM YORUMLAR (9)