Yara Şiiri - Nevin Akbulut

Ağzına doldurduğun firar etmiş kelimelerinle,
İpini koparmış yalnızlıklarla
Üzerime gelme!

Kapanmayan yaralarla,
-ki kapanmadığı için unutulmaz!
Daha bir değerlidir kapanamadığı için
Ağzı açık yaraların,
Kanamaya yüz tutmuş.
Günler öncesinden hazırdır kanamaya
Ve saatler geçmek bilmez.
Kanayamadığı için biraz öksüzdür yaralar
Ve kapanmadığı için değerlidir.

//Yarama elin değdiği için seviyorum yaramı,
Yârimden ötürü.//

-Unutalım desem yaraları
Unutulmayan yerinden başlasak acıtmaya
Ve kanatmaya.
Gün batımına çıkarsak sonra,
Kurutsak güneş batarken,
Fazla acıtmadan.

Unutalım her şeyi yeniden,
Eskimiş caddelerde eskiyelim biraz daha
Yaralarımıza aldırmadan.
Yarasızmışız gibi yapalım,
Yarasız ve yarsız.

//Yara yoksa yarin elinde,
Yar olmamın da anlamı yoktur.//

-Unutalım desem yaraları,
Çok mu umursamaz olurum bedenime?

Tenimizi unutsak, kokan yerinden
Ellerimizi unutsak, tutan yerinden
Ayaklarımızı unutsak, yürüyen yerinden,
Çünkü unutulmaz
Başka türlü yok sayılmaz yaralar.

Tümünü atmak gerekir,
Yaranın olduğu yeri kesip atmak
Olduğu yeri de unutmak gerekir,
Hangi kalpteyse yara,
Nerdeyse,
Hangi uzuvdaysa.

Tüm çıplak yüreklerle vedalaştım,
Kırmızı kalbimi tam orta yerinden iğneyle delip astım,
Elimde çocukluğumdan kalma tükenmez kalem ile yapılmış
Mavi bir kalp
Elim büyüdükçe kalbim küçüldü.
Silinse de görürüm ben
Tükenmez yürekle çizilmişti.

İki yürek yine bir olsak,
Unutsak gezdiğimiz kalabalık sokakları
Şimdi boş yolda tekrar el ele yürüsek
Bitmeyecek gibi.

Özlemlerin en güzeliydi sana duyulan,
Zamansız ve hazırlıksız bir nefes alma ihtiyacı duyduğum,
Gözlerinden geçerken,
Ellerinde tutarken,
Gözlerinden düşmemek içindi
Tüm dokunuşlarım.

Tüm aşklarda yorgun düşmüş kelimelerin,
Terk etsin başka avuçları.
Ve başka yollarda koşmaktan tozlu ayakların,
Tek bir aşka varmak için,
Koşsun adımların.

Acele et!
Unutmak için,
Unutulmak için.
Önce anlamak için acele et
Sonra anladıklarını unutmak için.
Ama önce anla!

Bir yarayım avuçlarına karanfil doluyorum,
Günü beklemekten yorgun yüzüm
Güneşi beklemekten kuruyan gözlerim
Söylenmeyi bekleyen, bozuk cümlelerim var.

Sevda tutmaktan yaşlı ellerim,
Sana bağladığım yüreğim var.
Yârimin elinin değdiği
Çok eski bir yaram var,
İşte tam burada, şuramda
Kanamayı bekleyen.

(Altı Ağustos İki Bin On İki 13 20)