Yar Kudsiyeti Şiiri - Tuba Gürdere

İnsan bazen dar kalıplar halinde
kendi dünyasında boşluktadır.
Oysa ufkun sonsuzluğu,
yaradılışın üstün rahmaniyeti ile nice
ala'nur vahyeder Allah insana kalpten.
Orada hüzün; a'na,zamana, mekana, alana
sığar mı hiç?
Tüm hüzün ve düşüncenin gel gittiği bir eksende,
İlahi kudret elinde, ruh aşkla tecelli eder özüne.
Aydınlıkların üstünde ki aydınlıktan bilince
Yar kudsiyetini insan,
neylesin yer yüzünü, meyleder gökyüzüne.
Hem yücelerin sonsuzluğundayken dünya,
var mıdır gerçek bir yeryüzü dünyada?
Herşey kendi kudsiyetini bilen,
öz yüceliğine aittir.
Nice ufuklar var ki, bilinmez düşünceden doğar.
Sanılır ki hep ufuklar doğmak için doğar.
Oysa nice bakışlar var belki zaman
doğmak isteyecek iç görüşüne.