Yar-î Cavidân Şiiri - Sitare Metin

İsmiyle müsemmâ olan annem, Şaziment Metin'e...

Yokluğunda susar herşey, sanki dağılır aşiyân
Hüküm sürer evimizde, ebedi bir fasl-ı hazân

Yağsa ne zaman rahmetiyle o nev-bahâr-ı barân
Biter hüznüm,yeşerir yeniden bu dil-î biyabân

Ağyâra geçmez nazım,beni bir anam anlar
Ağlarsa anam ağlar,gerisi yalan ağlar

Onunla yuvadır bu çatı,onunla dâr'ül emân
Siper olur kanadıyla yavrusuna,yanaşmaz düşman

Secdeden kalkmayan başı,dilinde duasıyla olmuş nur-ı efşân
Cenneti ayağına sermiş,onu tâc eylemiş bize Sübhân

Kıyamam koklamaya üstüne bir çiçek,zinhar
Yeter beni mest etmeye o iki gül-î ruhsâr

Emr-î Hâk geldiğinde,o uçunca göklere,budur bana imtihan
Kopar küçük kıyametim,olurum yerle yeksân

Gittiğine değil,onsuz kaldığıma olurum giryân
Ararım nerde annem,nerde o yâr-î cavidân

Darb-ı meseldir çokça söyler bunu diller
Ana gibi yâr olmaz Bağdât gibi diyâr

Tek teselli kılar ancak, benim yüzümü handân
Bilirim ki Rabbim aldı,onu bekliyor heşt-î cinân

Sûr üflenene kadar sürecek bu hicrân
Kalk diyecek,kalk ve yürü! O Rabb-î mihribân

İşte o an,kör olsam,tutmasa elim,kalsam nâçar
Bulurum kokusundan annemi,gün olsa da mahşer

(11.03.2007 İstanbul)