YAR' e BETİK... Şiiri - Nazlıhan Hasköylü

Sevgili;
sen gidince azaldı
bu şehrin payına düşen
kelime sayısı
soluksuz kaldı bacalar
kırıldı sokak lambaları
kilometreler tüketirken sen
büyüdü burada yalnızlıklar
orda halaya durdukça
zeytin ağaçları
burda kiremit döktü çatılar

iyi bilirim,
güzeldir, coşkuludur seni karşılamak
şimdi margarettalar dansa kalkmıştır
sen yanlarından geçerken
nar çiçeğe durmuştur
incir yaprağını sermiştir
ay kendini paralamıştır
bahçelere ayak izin düştükçe
yıldızlar neden o kadar çoktu sanıyorsun
dün gece gökyüzünde
ya deniz, boşuna mı söyledi
o yosun kokulu türküleri
yakamozlayıp dilinde
tahmin ederim;
boş durmamıştır dağlar da
savurup eteklerini
kekik kokularını katmıştır rüzgara
dolasın diye boynuna

hem kim bilir nasıl sevinmiştir
elinin değdiği her nesne
mesela kapı kilidi
deliye dönmüştür eminim
sonra pencereler
nasıl da titremiştir
adımını eşikten atınca sen
ya perdeler…
perdeler bir tek nefesinle
uçuşmuştur bir köşeden diğerine
sonra…gelinlik kız gibi
geceden başlamıştır gün
sırmalarını çözmeye
yağmuru kandırmış
girmiştir saklı düşlerine
hele toprak…hele toprak
nasıl dirilmiştir kim bilir
sen su serptikçe yüreğine

nasıl yanmam ben buna
nasıl hasetlenmem
sana benden yakın olana
nasıl istemem
en çok da toprak olmayı şu anda
bir de gün gibi sarmayı seni saklı düşlerde
göz kırpıp yağmurlara...
tez gel sevgili, tez gel
bu şehir,
bir gün bile dayanmaz yokluğuna…

SON SÖZ KELEBEKLERİN
Syf:74