Yar diyelim mi? Şiiri - Lokman Gülbahçe

Gece sessizdi. Sokak lambasının solgun ışığı altında yürürken, içiyle kavga eden bir adam vardı. Yüreğinde, kimselere açamadığı bir sır taşıyordu. Adını söylese, nefesi kesilecek, dilleri kuruyacaktı sanki. O yüzden sessizliği seçti. Bir dostu yanına gelip: “Niye saklarsın? Neden söylemezsin adını? Belki derman olur sana…” dedi. Ama o, başını eğdi: “Bilemezsin. Adını açarsam, bu yara daha da kanar. O benim gizlim, benim suskunluğum. Onu yalnızca kalbim bilir.” Çünkü sevgisi, dillere düşecek kadar sıradan değildi. O aşk, dillere değil, yüreklere sığardı. Herkes bilseydi, değeri azalırdı. Oysa o, kendi içinde büyüttüğü bu ateşi kimseye vermemek için yanıyordu. Bir gün sevdiği karşısına çıksa, belki hayretle bakacak, belki inanmayacaktı. Belki de dudaklarından dökülen birkaç kelime, onu bir şişe rakıya, bir hayal kırıklığının girdabına sürükleyecekti. O yüzden sustu. O aşkı anlatmak mümkün değildi. Dilinde sır, gönlünde yara olmuştu. Güllerin cennetten kopup geldiğini düşünür gibi, onun adını kalbine mühürlemişti. Ve o gece yıldızlara bakarak mırıldandı: “Adın bende kalsın yar… diyelim mi?”