Yar Diye Diye Şiiri - Mahmut Buğrul

Gönül yine efkârlı, yine dertlenir,
Hep onu çağırır, ona seslenir.
Dertli gönül beni, yakar kavurur,
Dilden ebkem kesilir yar diye diye.

Tutulmuş bir kere gönül sevgiye,
Efkâr bastığında döner deliye.
Gönül: gönülden seslenir sevgiliye,
Aç gönlünü, gönülden sar diye diye.

Sanki gönül kendine bir hançer çakar,
Ne acı çıkar ondan nede yar çıkar.
Bu duygunun acısını tek kendi çeker,
feryâd eder çektiğimi sor diye diye.

Bilmem ki nedendir gönülden çıkmaz?
Gönlüm daralır da o yari sıkmaz.
Yanar onun aşkından, yanar da bıkmaz,
Yanmak ister birdaha hâr diye diye.

O yar ki kendini gönülden saklar,
Vicdansızca parlar gözünde aklar.
Kader de gönlüme yari yasaklar,
Bakar yinede gönül kâr diye diye.

05.05.2004
Gölbaşı