Yâr Demiştim Ben Şiiri - Kübra Kurtul

Sen gideli oldu günler, belki aylar
Ama elime değen sadece kalemler ve sigaralar
Ettin beni şair, artık susmaz şarkılar
Bu soğukta ciğerimi yakan sana,
yâr demiştim ben

Yağan yağmur artık daha manalı
Mana aleminde oldum ben bir yaralı
Yıkıyor yaramı göğün soğuk suları
Bu soğukta üşümeme razı olan sana,
yâr demiştim ben

Bahanelere sığındım ilk günden beri
Şiirime bahane kalsaydın, gitmeseydim daha ileri
Şimdi mecnun oldum, sen, beri gel beri
Bu soğukta beni yollara düşüren sana,
yâr demiştim ben

Bir seher vakti dua kapısından gelmiştin
Sonra her vaktin duasına aldırışsız, gittin
Beni pervane ettin, gurur ile bir savaşa ittin
Bu soğukta gece beni bir bankta ağlatan sana,
yâr demiştim ben

Rabbim görür elbet gözümün yaşını
Kabul eder elbet ettiğim duayı
İşte o zaman gerçek kılar mecnunun muradını
Bu soğukta içime ağu katan sana,
yâr demiştim ben

Yusuf oldum düştüm kuyuya, açtım elimi yakardım rabbıma
Züleyha oldum düştüm zindana, sabır öğütlendi bana
İmtihanın böylesini dilemiş Rab bu kuluna
Bu soğukta içimdeki iman ateşini harlayan sana,
yâr, derim ben