Yar Dediğin II Şiiri - İbrahim Halil Demir

Yar dediğin sevdiğini üzmez.
Olur olmaz şeyler için küsmez.
Celalli ve haşin bakışlarla,
Uzaktan uzağa sevdiğini süzmez!.

Yar dediğin, sevdiğine güler.
Aşkın kılıncını sevdasıyla biler.
Oturur dervişlerin meclisine,
Yüce Allah' dan daim visal diler.

Yar dediğin, sevdiğini kucaklar,
Bırakmaz saçlarına girsin aklar.
Bir tatlı tebessümüyle,
Bir anda yakın olur uzaklar.

Yar dediğin, sevdiğini can kulağıyla dinler,
Kederlendiğinde onunla sızlayıp inler.
Narin elleriyle bir tas su verirse,
Kalmaz sevenin gönlünde buğz ve kinler.

Yar dediğin, sevdiğini bağrına basar,
Aşkın ateşten gömleğini duvara asar.
Ne pahasına olursa olsun,
Sevdiğine vermez asla ve asla hasar.

Yar dediğin, sevdiğini onure eder,
Naz ve cilvesiyle ömrünü etmez heder.
Sevdiğinin üzgün bir hali,
Varını yoğunu vermeye yeter.

Yar dediğin, sevdiğinin gözlerine bakar,
Şirin uykulara dalsın diye şarkılar yakar.
Sevgiyi konuk edenin göğsüne,
Sevdalılar Muhammedi gülleri takar.

Yar dediğin, sevdiğinin ellerini tutar,
Yaşanan sıkıntı ve kederleri yutar.
Duyarsa sevdiğinin yerildiğini,
Vakarlı aslan misali, kaşlarını çatar.

Yar dediğin, sevdiğini her an özler,
Geciktiğinde yollarını gözler.
Dom dom kurşunu öldürmez,
Ama öldürür beklenmeyen sözler.

Yar dediğin, sevdiğine şiirler yazar,
Okur, üfler ki, değmesin sevdiğine nazar!
Nur cemalini görmediğinde ise,
Müzminleşir gönül yarası azdıkça azar.
10-11/Kasım/2013