Yâr Dediğin Şiiri - Celil Çınkır

Aklınca romantizmin kitabını yazdırıp
Her gece yıldızlarda gezdirir yâr dediğin
Vurgunun adresini yollarında üzdürüp
Yastıksız ve yorgansız sızdırır yâr dediğin

Düşler iken olmayı sevilenle berhudar
Olursun aşk yolunun, gam yüküne hissedar
Gecelerin hakkıyla, şafak sökene kadar
Gözlerinin akdini bozdurur yâr dediğin

Çözmeye ilim yetmez, anlaşılmaz muamma
Sevilenler seveni doymaz sarmaya gama
Sabrın sonu gelince, umutlar tutmaz yama
Edasıyla canından, bezdirir yâr dediğin

Yaşanan anın olmaz, hasretinden firesiz
Hayaliyle baş başa, yaşarsın da çaresiz
Tutsun diye elinden, meletirken süresiz
Gözlerini duvarda gezdirir yâr dediğin

Kendisi değil sanki vurgunu şahlandıran
Darağacı kurmadan, canını sallandıran
Yokluğunda her gece, menekşeyi andıran
Kirpiklere bendini çözdürür yâr dediğin

Cana can verdiğini, candan öte istersin
Gölgesini gölgende, olmazsa olmaz dersin
Arzı endam ederek, gelmesi şöyle dursun
Mercanları yanağa, dizdirir yâr dediğin

Yaratan donatırken, aşktan canlı genini
Neden çileyle dolu, bilmem aşkın kanunu?
Yoluna kul olanın, yükseltip ses tonunu
Feleğe sitem edip, kızdırır yâr dediğin

Senden öte sen bilip, düşlerine belersin
Aldığın her nefesi, hayaliyle bölersin
Erkekler ağlamazmış, diyenlere gülersin
Alt dudağı çeneye, büzdürür yâr dediğin

Meyletmez, gidişatı tersine döndürmeye
Kalkışmaz gözlerinde, yangını söndürmeye
Bir ömür yetmez onun gönlünü kandırmaya
Delibal’a mersiye yazdırır yâr dediğin