Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
harika dizeler yurekten kutluyorum hocam saygilar
Kul olana başka makam ne gerek
Övülürsün sana kul denilerek
Ha narını, ha cemalin vererek
Dön bana diyecekya be kardeş
Ne ektiysen elbet onu biçersin
Mayasız sütten yoğutmu beklersin
Kime ne verdinki sende istersin
Hizmet olmadan nimet olmaz be kardeş
Saygıdeğer Şair dostum; Almak bize vermek Allah'a mahsustur elbet.Bende şiirinizde ki o manayı yüreğimde yoğurdum, iltifat olsun diye değil şiirinizi alkışlayarak doğruldum.Ne mutlu kendini sorgulayıp acaba bugün kardamıyım, zarardamıyım deyip düşünebilene.Her dörtlüğünde ayrı bir feyz aldığım bu dizelerdeki hazzı kardeşimle paylaşmak istedim.Selam ve saygılarımla H.Salman
ibrahimi ateşler yakamadı..ben avuçlarımla tuttum ateşi,içim yandı benim..ellerim yanmadı ..nede büyük sevdan var...daha yanmış ateşlerin küllerinde okunacak sevdamız var..ellerimi avuçlarımdaki ateşler yakamadı.
Yar aşkını ateş yakmaz be kardeş
.....................yüreğine sağlık.tebriklerimle selam ve dua.
Dörtlükler farklı anlamlarla örülmüş...hayata değer katan özümüzün yansıması gibi...tebrikler...
(bazı kelimeledeki de - ki - mu ekleri ayrı yazılmalıydı)
Kul olana başka makam ne gerek
Övülürsün sana kul denilerek
Ha narını, ha cemalin vererek
Dön bana diyecekya be kardeş
HÜLASA SÖZÜN ÖZÜ.
TEBRİKLER HOCAM.
SELAM VE DUA İLE.
Kıymet bulur yar adıyla sözlerin
Söz odurki şifa bulur özlerin
Binasipsen anlatılan kıssadan
Burdan girer ordan çıkar be kardeş
Dertleri dert etmezsen eğer son bulur
O dermandır ararda seni bulur
Sermayeni ehli eline verde
Altından sarraf anlar be kardeş
İşim bitti kemal buldum sen sanma
Adam olan adamım demez kanma
Bu seferin sıratıda var bir gün
Nasıl olsa geçerim deme be kardeş
Kul olana başka makam ne gerek
Övülürsün sana kul denilerek
Ha narını, ha cemalin vererek
Dön bana diyecekya be kardeş
Ne ektiysen elbet onu biçersin
Mayasız sütten yoğutmu beklersin
Kime ne verdinki sende istersin
Hizmet olmadan nimet olmaz be kardeş
Altı üstü bir kefendir giyersin
Karun olsan atopu topu ne yersin
Vardığında sorulana ne dersin
Bülbül olsan lal olursun be kardeş
Baş üstüne dersen nasihatını
Nefis şeytan çelemez hiç aklını
Kırmamışsan eğer dostun hatrını
Vefalılar unutmazki be kardeş
Çok bilenler konuştukça küçülür
Adam olan edebinle ölçülür
Yükseldikçe kendini küçük görür
Tevazular zarar etmez be kardeş
Teraziyi tutan işini bilir
Haddini bilene gerisi hiçtir
Bir olana ehli boyun eğmiştir
Bela, (evet) diyen sözden dönmez be kardeş
Dost ahh dedimi ciğerler yanar
Dost yoluna düşen hızırmı arar
Aklı olan birtek sevdiğin anar
Aşık gönlü pazar değil be kardeş
Amenna başım gözüm üstüne
Ne gireyim başka yarin köşküne
Oturamam tac taht olsa postuna
Yarin aşkı bana derman be kardeş
Vakit tamam saadete gelelim
Nasıl sevse bizde öyle sevelim
Ateş olsa İbrahim ol girelim
Yar aşkını ateş yakmaz be kardeş
selam olsun şair yüreklere......harikaydı....saygılar
yüregine saglik...cok güzeldi...tebrikler
Yar aşkını ateş yakmaz be kardeş
harikaydı................................saygılar
tebrik ve sevgiler şadan bey..
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta