Yar Şiiri - Burhan Güngör

Aşka değen ellerin ömrüme kafi gelir
Aşksız geçen bu ömre bende ömür mü denir.

Seninleyken varlığım bülbüldür gülizarda
Bülbül ki figan eyler güllerim ahu zarda

Aşkınla yanan gönül sönmez bir alevdendir.
Aşkı dile getiren üstadı elemdendir.

Ömür kan revan olmuş ömrümün meydanında
Düşlerim sarpa sarmış rüyanın her anında.

Ömrün fasılasında dalar gider gözlerim.
Maziye çekip giden bir nağmeyi özlerim.

Farazi aydınlığa gark olmuş bir gecesin.
Seni arar dururum nasıl bir bilmecesin.

Yıldızlar aydınlatır geceyi bir zeminde.
Şems seni hatırlatır ömrümün her deminde.

Aşkınla tutuşur ten ateşle yoğrulur kor.
Bu ne müthiş bir beden gel de bir ateşe sor.

Yangınlarla doğmuşdun bir alevsin bedende
Yangından arta kalan resmin sureti ben de

Ey yar!
Surete bürünmüşsün,varlığa kimdir erbap.
Beni sende kılan ne? hakikat nedir esbap.