Yaprakların solma zamanı

Yaprakların solma zamanıdır
havada duman karası
yollar ıslanmış
gizliyim... duymuyorum acıları
ama sevinemiyorum da
yolarda öpüşen gençleri görmezden geliyorum
otobüste bana gülümseyen çocuğa bakmıyorum.
çevirip başımı dışarıyı seyrediyorum
içimde yılların yorgun saltanatı
-yaşım yirmialtı-
beklediğim bir tren dolusu çığlık değil
ölüler... kayıplar...
gülyüzlü çocuklar diyorum; yalnızlık gülleri büyütüyorum
neresi benim yerim
hangi yaş benimki
veya neden bütün hükümlerim -idam-
var mı suskunluğumun bir sebebi
anlamsız bulmamın her resmi... her bakışı
kendimi anlamadan
nasıl anlayabilirim herkesi
veya kim anlayabilir beni?