Yaprakların Dökülmüş Leyla

YAPRAKLARIN DÖKÜLMÜŞ LEYLA

Yaprakların dökülmüş Leyla;

İçinde kahve çekirdekleri taşıdığın,
Ayaklarına paspas yaptığın
Ve üşüdüğünde bir kedi gibi sarıldığın
Yaprakların dökülmüş Leyla
Farkında mısın?

Sen Pers medeniyetinin yegane,nadide parçasıydın
Şimdi İstanbul’da bir göl yakınında ikamettesin
Nefes aldığını bir tek ben biliyorum
Korkma artık Leyla
Emniyettesin.

Çok üzmüşler seni Leyla
Naif ruhunu tar-u mar-a uğratmışlar
Sen Babil’in bahçelerinde
Daha açılmamış bir gülsün
Seni alnıma kader diye mi yazmışlar?

İnci dişlerinin arasından dökülen her bir kelime
Gövdemin en kuvvetli yerinde misafirimdir.
Ve saçların;
Bırak omuzlarından salınsın
Seni görenler derin bir ah çekerek
-Ne olurdu bizde Leyla olsaydık
-Bizde Leyla gibi olsaydık- Serzenişleri içinde yakınsın.

Yaprakların dökülmüş Leyla
Sen en verimli toprakların çiçeği olmak varken
Neden çöllerde dolandın yıllarca?
Neden dipsiz kuyulara taş attın?
Mutlu olacağını umarak neden her gördüğün rüyaya Mecnun diye bağlandın?
Cevap ver Leyla!
Başını eyme bu sefer çaresiz köle gibi
Bir kez de kaldır şu boynunu
Hesap ver bana Leyla!

Yaprakların dökülmüş Leyla
Farkında mısın?

O sevdiğin şarkılar seni üzmekten başka bir şeye yaramaz
Hüznün gölgesinde yaşamayı kendine reva görüyorsun
Eskiden ne güzelde gülerdin bak şimdi ağlıyorsun
Ağlıyorsun Leyla.
Bir daha gülemeyeceğini zannediyorsun.
Güleceksin Leyla!
Hem de utanmadan sıkılmadan güleceksin
Bir adam gelecek düşüne
Kapayıp gözünü ve atlayıp o adamın atına
Saatleri saniye diye keseceksin.

Korkma Leyla!
Korkma bu adamın şiddetinden
Öğrendiğin tüm ön yargıları bir kenara bırak
Lütuf değil,
İhsan değil belki
Ama senin için büyük şans Leyla.

Anlamıyorum ki saçlarını hissedenler
Yanaklarının sıcaklığına erenler
Hiç mi anlamadı içinde yatan aslanı?
İnsanlar neden suskun Leyla geceler neden suskun?
Seni karşıma çıkaran elbet canımı da alacak
Ama bir kez olsun bilseydim
Hiç mi hissetmedin beni düşüne alarak?

Sen ki bir kahve acılığına bile gülüp geçiyorsun
Biliyorum Leyla sende aynı şeyi düşlüyorsun.

Evinizin saçaklarından dökülen her yağmur damlasına;
Belki benimdir diye bakıyorsun.
Yada hergün gelip gittiğin yollarda
Elbet karşıma çıkacaktır diye umuyorsun.

Çıkacağım Leyla elbet karşına çıkacağım
Başını “olur” diye eğdiğin gün
Hayatında derin bir yer kaplayacağım.

Her şeyin anahtarı sende bu gizlerin bu sırların
Ve bütün kapıların anahtarı sende Leyla!
Gerçi bu adam ardına dek açtı kapılarını
Saraylarını feth eden sultana.

Sen Pers medeniyetinin yegane,nadide parçasıydın
Şimdi İstanbul’da bir göl yakınında ikamettesin
Nefes aldığını bir tek ben biliyorum
Korkma artık Leyla
Emniyettesin.

2005