Birileri ardı ardına terk ediyor,
Dünyadan bir söz bile alıp gitmeden,
Bir tek ruhunu alıp bedeninden...
Sevenler geride kalmış,
Ardından ağlayıp,bakıyorlar…
Bir yıl içinde dört acı…
Ne olduğunu bile anlayıp düşünemeden,
Olanlar içimizde kurt gibi bizi kemirirken…
Ödevlerimizi yapmadık çoğu zaman,
Karnemiz kırık notlarla doluyken…
Yeni,yeni dersler alıyoruz,
Yapraklarımız dökülürken…
Elini uzatsan tutamazsın,
Ağlasan canını vermek istesen,
Kıysanda kendine zamanı geri çeviremezsin…
Kimse birbirini tanımak istemeyecek o gün…
Herkez birbirinden kaçacak…
Herkez inkar edecek kendini…
Ama yaptıklarımızdan biz sorumlu değildik,
O sorumlu derken...
O kopan yaprakların bizim ağacımızdan,
Bizim yüzümüzden,
Kuruyup yere düştüğünü unutacağız…
Hatırlamayacağız…
Hatırlamak istemeyeceğiz…
Dökülenlerin yaprakları çoktan kurudu yok oldu…
Ya benim yapraklarım ne olacak…
Onları bile bile kurumaya terk edemem…
Benimle israflarım gelmesin…
Benimle günahlarım gelmesin…
Benimle kul hakkı gelmesin…
Benimle borçlarım gelmesin…
Ben bu dünyadan ruhumu alıp gideyim sadece…
Günahlarımı gömmeyin topraklara…
Henüz çok geç değil,
Hatalarım belki geçici değil…
Yapraklarım dökülüyor…
Tutuyorum onları…
Henüz ne kadar olduğu bilinmeyen vakitim varken…
Zaten toprağa karıştığında bedenim…
Üzerime başka yapraklar kuruyup dökülecek…
Ben kendi ateşimle yanacağım…
Sadece vicdanımın ateşiyle…
Yazan:Arzu Saim
Tarih:11/06/2008
Saat:10:24
Arzu SaimKayıt Tarihi : 15.1.2011 00:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
....
Size hayatta başarılar dilerim.......
TÜM YORUMLAR (6)