Yapraklar Soluyor Şiiri - Ahmet Ablak

Yapraklar soluyor, kuruyor binlerce tonluk ağaçların kökleri.
Toprak saçılıyor yerinden, karışıyor keskin ferahlığına havanın.
Zaman paslanıyor vardıkça geçmişten her adım ileriye.
Hayata akış veren sular kaskatı kesiliyor ıssızlık içinde.

Ne yaptık biz! Ne yaptık can veren yağmurlara!
Ölüm saçtık cansızının bile kalbinin attığı dünyada.
Varlığını bile ölçemediği ruha nasıl kıyabiliyor insan?
Başlangıçların yakıtı hayaller; elimizde duraklar, sona kalan.

Çatılan kaşlar, ruhumuzun dökülen kanları.
Tebessümler ki kanyonlar kadar yaraların kıl gibi sargısı.
Herkes gönülsüz, var etmenin ve edenin maşalığına.
Sanadursunlar, yok ettiklerinin kendilerinden gayrı olduğu yalanına.

Ne ölüm bir salise gecikir ne de yaşam ele getirilebilir.
Yalnız gerçeğe yüz çevirenlerin ruhuna mil çekilir.
Hangimiz tutup çekebilir güneşi batmakta iken?
Hangimiz ne kadar yaşar ciğerinde bir tutam hava yokken?

Sesler, kelimeler ve kokularla nasıl betimlenir kutup ışıkları?
Hangi matematikçi evrenin denklemini yazabilir?
Hangi kimyager tüm atomları birbirine bağlayıp çözebilir?
Hangi fizikçi varlığın devir daimini kurup sürdürebilir?

Kendi dünyamızın en küçüğü kadar bile büyük değiliz cihana baktığında.
Yok olmayan, var olmayan, hep değişen her şey...
Başlangıcı ne ola ki, hatta bitişi asıl?
Bilemeyeceğin şeye bakadur, öğrenebileceğin zenginlikler ziyan olmakta.