Yaprakcık. Şiiri - Vedat Korun

Zaman durdu duracak,
Cehenneme çeyrek kala,
Kaderin yol kenarına savurduğu,
Kıvrım kıvrım,boynu bükülü,bir kuru yaprakcık.
Kundakçı zebaninin ellerinde,yanacak.
Güneşten başka sıcak görmemişti,şu kısacık ömründe.
Anladı,zavallı yaprakcık sonunu.
Titriyor koca karaçam ormanı,anladı yanacak.
Ah yeşilin körü,çöl sevicisi,ateşin yılanı.
Şeytan'ın ressamı,alevden fırçası elinde.
Ormanın,yerin canını almaya,
Kara kızıl dumanla,göğü boyamaya gelmiş.
Birden,hayatı geçiverdi gözlerinin önünden.
Henüz ölmemişti,toprakla tanışmamıştı.
Dalında öpüşen bülbülleri,neşeyle uçuşan böcekleri,
Üstünde biriken çiğ tanelerini,
Sessiz gecelerde,arkadaşlarıyla gülüşmelerini,
Fısıltıyla anlattıkları,orman masallarını,
Evlerinin duvarlarına kazınan,sevda yüreklerini,
İlk yağmuru,kısacık baharını,yazını,
Gölgesinde sevişen aşıkları gördü,birden.
Şimdi,ikinci kez ölümü,kara kızıl en acı ölümü görecekti.
İncelmiş yaşlı bedeni,çocuklarının üzerine yorgan olacaktı fundadan.
Yaprakcığın,kara külü örtecek şimdi,kara ölüm ormanını.
Yakacak hain,cehennem meleği,
Yakacak çocuklarımı yuvamı,diye inledi yaprakcık.
Ormanın kanı,alev kırmızısı akacak.
Feryat koptu kopacak,sarmış torağın prangası ayağımızdan.
Koyvermiyor karabasanın dumanı kaçalım.
Kör olası ateşin nazarı,yakacak ormanın devlerini.
Börtü böceği,uçarı,kaçarı,evimizi vatanımızı yakacak.
Yetişin,tez yetişin,yeşilin sevdalıları…