Yaprak ve Yağmur Şiiri - Yusuf Kemal Çetin

Seninle biz ikimiz.
Yaprak ile Yağmur gibiyiz.
Sen, (YAPRAK)
Seni seven yok mu?
Diye bir başına kalıyordun.
Belkide,
Üzüntüden ağlamıyor ama,
Öylece kuruyordun.
Bende,(YAĞMUR)
Beni anlayacak yok mu? Diye,
Bazı bazı şehir şehir dolaşıyordum.
Belliki,
Bir çok yaprak yeşillenmiş mutlu iken,
Yağmur olarak bende sana gelip,
Seni yaşatmam gerekiyormuş.
Yaprağım artık senin Yağmurunum.....

Sen bir Yaprak,
Ben bir Yağmurum.
Sana her gün gelip,
Seni her gün görecek,
Seni sırılsıklam ıslatıp,
Doyasıya yeşereceğim seni yaşatacağım.
Bazen güneşli günlerde olmayabilirim.
Üzülme umutlu ol merak etme.
Güneş arkadaşım sana eşlik edecek.
Gündüzleri beni özleyeceksin......

Bazen ay ve yıldız olmadığında,
Sana arasıra geceleri geleceğim.
Yağmur gözyaşlarım üstüne düştüğünde,
Kapını çalan sana gelen benim.
İşte o an,
İnce Yaprak çizgilerine yaz,
Seni Seviyorum.
İşte benimde o an,
O yazıyı gördüğümdeki halim başka olur.
Sevinç gözyaşlarım düşer,
Milyonlarca metre karaye.
Dolu dolu sağanak yağarım sana.
Yer ve gök sevgi dolar.
Her yeri toprak kokusu kaplar.
Gökten yere sevda yağar.
Yağmur anlamını kazanır.
Çok sevildiğinden ağlar......

Yağmur der' ki,
Sevenlerde benim gibi aşık.
Sevgi ile Yağmur karışık.
Sevenler Islansın Sırılsıklam.

Yusuf Kemal' derki,
Yağmur.
Sevdiği insana gözyaşı dökecek kadar,
Sevmekten kaçmayan insanları simgeler.
Ve bazende Yağmur,
Sevipte Kavuşamayanların Gözyaşıdır....

09/06/08
p.tesi.