Yaprak gülleri Şiiri - Salih Sezgen

Kararmış yağmur damlaları olduğunca baygın,
Dökülüyor yıldızalacasınız en görkemli saatinde.
Yaprak gülleri erimeye durmuş biraz tedirgin,
Üstünde yeller esen çıplak kalmış söğütler.
Kaldırımda sürüklenen yüreği çürümüş ihtiyar.
Her yanında ağır yanık sızılarıyla süzülen.
Biraz yorgun düşmüş bakışından belli,
biraz tedirgin yağmurun götürdüğü düşten.
Kim bilir terkedilmenin hırsıyla eridi asırları,
Kim bilir yalancılıkta boğuldu bir ömür boyu.
Yağmur damlaları düşüyor şakaklarına,
İncecik kuru bir dal gibi kırılıyor garip umutları.
Rüzgarın kaybettiği sevda tütsüleniyor yüreğinde.
Bir yaş süzülür gözünden en gerçek en hakiki,
Sevmenin azızliğinde boğulmuş duruşundan belli.Tepesinde uzak dağlardan uğulduyor hınzır rüzgarlar,alıp götürüyor gönül penceresinden geçmişine doğru.
Gecenin ayazında çöküyor bir köşe başında,
ellerinin arasında eziliyor seyrelmiş garip başı.
Belli sevmek felaketine uğramış ihtiyar,
o ne felakettirki sancılara tutuşturur,
Gönülleri çölleştirir,yürekleri körkeştirir.
mısralar yetmezki iliştireyim bir köşeye,
ayrılık bu ayrılık,çocukluk gibi çırpınır içerde.
Sabırsızca göklerde süzülen gözü dönmüş
kartal kadar güçlü.
Sevmek felaketi bu bakışından belli,
Eritir bu ihtiyarı bu kahır,heyhâtından belli.
Ağlamak sızlamak biraz güç,ama en yakın an saadete.
Unutmak bir varsayımdır gider,aslı varmı bilinmez.içimde bir köpek kadar asi,bi o kadar sadık,bir parça inatçı, tutuncada bırakmaz.
Yorgun düşmüş ihtiyar yorgun ,belliki sevme felaketine uğramış...