Yaprak Dökümü Şiiri - Refika Doğan

Ömür dediğimiz şey bir yaprak dökümüdür,
Yeşeren ve tomurcuktan bir çınara dönüşen...

Kimler kondu gölgesine
Kimler ağladı güldü,
Kimler alları giyinip
Karalara büründü?
Hey gidinin ömrü hey hey!
Bir yaprak dökümü kadar,
Mevsimlik bir şey…

İlk yeşerti ne zaman,
Ne zamandı, tomurcuktan çınara dönüşmesi?

Ilgıt esen seher yeli dallarını kırdı mı?
Sevildi mi sevdi mi,
Hiç başını eğdi mi?
Dokundu mu yandı mı?
Bir başına kaldı,
Dertlere dayandı mı?

Yürek yangınlardayken
Yalnızlığa dost olan,
Yıldızlara öykünüp
Gecelere küs olan…
Bulutlara ağlayan
Heder ömrüm garip ömrüm,
Bölük pörçük geçen ömrüm
Vakit şimdi sonbahar!

Aç şu viran bağrımı bak,
Neler var neler!
Sahipsiz mezarlar,
Tabutsuz ölüler,
Duasız sevgiler...

Döküldü yapraklarım birer birer...
Önce anamla babam
Sonra yâr...
Oğul var
Kızım var
Âh ile zâr…
Yürek yangınımda vakit sonbahar...

Tanrı’ m beni bırakma,
Döşüm bağrım kar!
Eller bıraksa da sana gereksinmem var!
Sende sağalttım yaramı sende dirilttim,
Gelişim sebebi sensin, gidişim sana...

Bir türkü yankılanır ta uzaklardan
" Kırmızı gülün hazanı
Ağaçlar döker gazeli
Karayağızın güzeli..."

Cızz etti yüreğim birden,
Eridi içimin yağı…
Âh gönlüm karayağız gönlüm,
Melûl mahcup nârin gönlüm…

Anılarda kalan ilkyaz,
Kıpır kıpır sevda,
Gönüllerde naz
Bir sunumdu karbeyaz...

Sevdâmın rengiydi kırmızı gül.
Âh yüreğim âh be sevdam!
Kırmızı gülde gömülü kalan...

Mevsim mi sonbahar yoksa ömür mü?
Döküldü yaprağım birer birer...

Üşüyor yüreğim döşümde kar,
Nerde ısıtanım nerede dostlar?
.
Daha dündü gölgemde kalabalıklar…
Akla gelir miydi? Yürek tarûmar,
Kurudu yaprağım efkârım var!
Önce anam, babam
Ardından yâr…
Oğlum, kızım, zârım var!
Yapraklar rüzgârın önünde,
Mevsim sonbahar…

Yanık bir türkü sesi yüreğim yakar
" Dağların eteği kardır
Çektiğim âh ile zârdır.
Dosttan ayrı çok zamandır
Deli ömrüm boşa geçer... "

Hey dağlar!
Eteğinde lâle sümbül, be hey dağlar!
Son bir kere çıkılır mı doruğuna
Yüce dağlar?

Ömür dediğimiz şey bir yaprak dökümü kadar,
Bir yaprak dökümü...
Son mevsim, son bahar...

Refika Doğan - Antalya-2006