Yaprak Dökümlü Bir Zamanda

kararmıştı hava akşam içe kaçışında
yaprak dökümlü zamanlardı
kaşların yol çekimli gözlerinde yıldız tufanı
o güzel dudaklarında bir yarım ay dolanırdı
açardı yediveren güllerle gülüşün gün aydınlığı
ben yaktıkça zamanı zaman hep sana akandı
öperdim yaktığım senli yalnızlıkları

dağlar sessizliğin sesindeydi
sahilde bir yalnızlık
kol kola hışımla geziyordu
hissettiğimiz iliklerimize işleyen
ceketin yakasını çekmiş havaydı

deniz mevsim gereği daha bir taşkındı
öfke bulutları buz kesiyordu
bir başına kalışların kuytusunda
bende senleri büyütürken

ve soğukluğu yüzümüzü yalayıp adeta yakarken
sahile rüzgarla esiyordu
o güzel gözlerinde yakalanıyordu
yine
bir sensizliğin İstanbul gecesi daha

Vedat Koparan 29.10.2005