Her yaprak, bir ömrün defteri,
Rüzgârın kalemiyle yazılır hüzünle.
Bir sarı düş gibi savrulur dalından,
Gönlün mevsimi döner sessizce.
Gövdeden kopan her hatıra,
Toprağa düşerken dua olur belki.
Sonbahar, sadece vedâ değil,
Bir içe dönüş, bir secde vakti.
Gölgesinde büyüyen çocukluk,
Kırık salıncaklar, unutulmuş gülüşler.
Her yaprak, bir hatıranın sesi,
Bir annenin duası, bir yârin özlemi.
Göğe yazılan her kelime,
Gönülde yankı bulur, iz bırakır.
Kalem susar, yaprak konuşur,
Ve biz dinleriz, içimizle…
Ahmet Nejat Alperen
Kayıt Tarihi : 1.9.2025 17:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kıymetli Furkan Kardeşim, Şiirin kalbe dokunması, zamanın izlerini hatırlatması ne büyük bir lütuf. Geçmişe duyulan hasret, aslında yaşanmışlığın en zarif yankısıdır. Elimizden kayıp giden günler, belki de şiirin satırlarında yeniden soluk alır. Bu farkındalığı sizin gibi bir gönülde uyandırabilmek, kalemin en güzel karşılığıdır. Yüreğinizde yankı bulan her dize için müteşekkirim. Saygı, dua ve selamlarımla…
TÜM YORUMLAR (2)