Yaprak Şiiri - Muzaffer Köndel

Yeşil rengi nerden aldın ey yaprak?
Anamız bir, babamız bir; su, toprak,
Sen dalından, ben bedenden ayrılsak,
Gideceğiz menzil aynı, yol aynı.

Acımayıp kestiler de dal verdin,
Salkım salkım üzüm verdin, bal verdin,
Sen dalında çiçek açtın, gül verdin,
Kokaldığım çiçek aynı, gül aynı.

Rüzgar esti dalımızdan kırıldık,
Bir yana sen, bir yana ben savrulduk,
Sen dalından, ben kalbimden vurulduk,
Düşeceğiz toprak aynı, dal aynı.

Çağlayandın yeşil yeşil akardın,
Domur domur gözlerinle bakardın,
Sen alevdin gönülleri yakardın,
Kalpte yanan ateş aynı, el aynı.

Kuruttular için için ağladın,
Bedenine tel sardılar çağladın,
Kalem olup yar yolunu bağladın,
Aşkı yazan kalem aynı, dil aynı.

Senin ömrün bir kaç mevsim an idi,
Benim ömrüm bir nefeslik can idi,
Sensiz hayat bana bir zindan,idi,
Yanacağız ocak aynı, kül aynı.

Aşığıyım nur cemali ararım,
Mecnun oldum kaderime sorarım,
Sen ateşte, ben gönülde yanarım,
Alev aynı, ahlar aynı, Yar aynı.