Yaprak Şiiri - Hüseyin Kotan

Zaman demini almış
İşrâk vaktine dayanmış
Güneş ufukta kızarıyor
Köşede bir saksı bir kaucuk yükseliyor
Kökü sağlam sağa sola dal vermiş
Kendi halince hallenmiş serpilmiş
İrili ufaklı yapraklar
Yeşil üzerine ince ince damarlar
O kadar nizamlı o kadar güzel
Her şeyi ile hoş her şeyi özel
Belli hüda’nın yapısı
Her filizin kahverengi ucu
Yeni bir yaprağın kapısı
Hepsi yeşil biri sarı
Her nedense boyun bükmüş ağarmış
Aldığı gıdalar bir tek ona yaramış
Hayret
Elbet var bunda bir hikmet
Neden tamamı değil de birisi?
Neden en küçük değil de irisi?
Evet en irisi
Diğerlerinden kocaman, büyük
Bu büyüklük mü ona oldu yük
Neden çok beslendi, yolundan şaştı
Erken gelişti, erken sarardı
O kaucuk’ta bir sürü yaprak vardı
Hurmada dalını dikmiş göğe yükselmiş
Dalındaki meyveler, mağrur başını eğmiş
Kabakta uzundu oda boyunu aştı
Yanağını yere koydu
Meyvesini toprağa taşıttı
Kul olan insan gibi
Haddini bilen, tebessümle gülen
Rızık taksimatına razı olan
Kulluktan şaşmayan haddini aşmayan
İnsan
Ve Mevlam; tek en büyük bir
En büyük gerçek
Ey nefis; çok yiyip şişme
Ben ben deyip kendinden geçme
“kafada saç olmak yerine
kuyrukta kıl olmaya bak,
darbeler hep başa gelir”
gafleti, kibiri bırak
sende bu yaprak gibi sararıp solarsın
sende halden hale girip
toprağı boylarsın
haddi aşma, kabından taşma
Taşma ki; su mecrasında aksın
Taşma ki; gönül kirin yıkansın
Taşma ki,; için için yanasın
Taşma ki; ihlasa, imana boyanasın
Taşma ki; Kadiri Mutlakı bulasın