Yaprak Şiiri - Ümit Kilislioğlu Özger

Ah! Bu yaşlı, yorgun bedenin dağı,

Arz okyanusunda ıssız adasın;

Ey kopardığım şu asma yaprağı,

Sen de elim gibi kurumadasın.

Damarın belirgin, rengin sararmış,

Rüzgâra bıraksam kaybolacaksın;

Demek ki mevsimler seni yorarmış,

Akşama sabaha bak, solacaksın.

Ruhum köpürerek akan deli su,

Vuruyor başını kayalıklara;

İçinde geç kalmış olma korkusu,

Yol soruyor kuşlara, balıklara.

Deme bu su doğru yolu bulur mu?

Hak hidayet ederse “o an” gelir

Rahmetinden ümit kesmek olur mu?

Soğuyan kalbine hemen can gelir.

Rabbim! Doğru yolda kalbi sabit kıl,

Mahzun etme rûz-i mahşerde beni;

Nasip eyle hem tam îman, hem akıl,

Hayır bahşet, bırakma şerde beni.