Yaprağın Huzuru Şiiri - Tezcan Bilgiç

Hep hüzünlü müydü sonbahar?
Yoksa bir köşesinde yağmurun var mıydı huzur?
Gözlerin kadar güzel gökyüzünden,
Senin için düşerdi birkaç damla toprağa...
Her sonbaharda!

Bir kurtuluştu belki
Kuru yapraklara, yorgun ağaçlara...
Bir kaçıştı belki
Avare martılara, kırgın dalgalara...
Sonu gelmez bir huzur şimdi
Sarı, kuru yapraklara...
Ve senin gidişinden sonra her sonbahar
Biraz daha yorgun göz kapaklarıma,
Biraz daha güç çıplak ağaçlara...

Huzur muydu peki gerçekten yapraklara?
İntihar mıydı yoksa sıkıldığı ağaçtan aslında?
Bir intihar bile olsa mutluluk vermez mi yaprağa,
Düştüğü sevgilisinin kollarında?
Belki bir gün bizde varırız,
Bir kuru yaprak misali sevginin kollarına...
İşte o zaman gerçek huzur,
Aşkın kucağında...

Peki ne zaman kavuşacağız huzura?
Kaç sonbahar sonra?
İşte o zamana kadar,
Yeşerecek birkaç filiz gönülde...
O sonbaharda dökülecek yaprakları,
Güle oynaya sevgiye...
Gözden gelen birkaç damla yağmur ile...

Kübra K.ye ithafen...