Yapboz Şiiri - Serap Orhan

Yaralayıp özümün yüreğini derinden
Tozlu erguvan sokağında kanarım zerreme.
Gümüş rengi hayallere uçurum uykum
Yalın ayak korkuma sarınırım
sırf bu yüzden işte!

Kışlık huyumu kuruturum güneşin alnında,
Taze yağmurla sevişmiş sana yasak dudaklarım.
Ezberime işler ağır çocukluk
Eksik desenli anne sevgime çukur
dönmeden kaçak gün
badem şekerine tutunmuş son yasım...

Karanlığımdan miras bir yokluğa peşkeş çekerim
Ağzımdaki kesik tadlı çaresizliğimi
Uzayan dizlerin yazlık tiyatrolarında kırılır geçmiş
Huzurun süzgecinde mormenekşe hüzünlerim
Babamın boş yamacından düşer sonra
Sahte ay gözpınarlarım
Ve
Peçeli bir yolcunun kayıp meskeninden bakarım
Sitem kusmuş baharlara,
karama bir toprağı tavaf eder son yüzüm...
Şimdi
Kelepir gökyüzüne asılmış bir tek resim
hasretin zarını yırtan.
usulca
Ağımda sıkıp tekel avucuma batan...