2017 Yapayalnızlık

Sahip olduğum “her şey”i severim ben.
Benim olan kıymetlidir, kıymetlimdir.
“Hüznüm”ü severim.
“Sevdam”ı severim.
 
Hem hüznümü,
hem sevdamı hem de “sonbahar”ı severim.
Ben hem yalnız kalmanın,
yapayalnız kalmanın dayanılmaz hüznünü,
hem de “sevda”ma ulaşmamın sonsuz hazzını “sonbahar”da yaşadım.
 
Bu yüzden severim ben “hüzün”le “sevdamı” anmayı hatırlamayı, “sonbahar”da.
 
O hüznü yaşayalı elli iki yıl,
sevdama tutulalı elli yıl oldu, tam da.
 
Şimdi hüznüm de yok, sevdam da.
 
Ve sonbahardayım;
hem mevsimi bu yılın,
hem mevsimi ömrümün.
 
Ve şimdi tamamen yapayalnızım,
ne anmakla ulaşabiliyorum sevdama,
ne hatırlamakla o ilk yalnızlığıma.
 
Yapayalnızlık.
 
Yetmeyecek artık yeni bir “sevda” için zamanım,
Ve yok artık mecalim yeni bir “umut”a.
 
Ama,
Sürüp gidecek gittiği yere kadar ömür
ve beraberinde,
yapayalnızlık.

 27 Eylül 2017