Yapayalnızım evrende
Her akşam döndüğümde eve
Yalnızlık odamı
Uğultu kulaklarımı dolduruyor.
Özlemlerimle kavruluyorum
Kitaplarım dost
Sigaram tesellim oluyor
Yapayalnızım evimde
Duvara yansıyan gölgeme bakarak kahrediyorum
Boş odaya haykırarak çekiyorum perdeleri
Bir ses yankılansın istiyorum boşlukta
Bir ağırlık çöküyor üzerime
Nasıl ve nerden girdi bilemiyorum
Uyku doluyor gözlerime
Göz kapaklarımı açamıyorum
Yalnızlık bir kabus iken çevremde
Uykuda bir rüya görüyorum
Karabasanlar basıyor boğuluyorum
Karmakarışık bir aleme dalıyorum
Mutlu insanlar görüyorum uzaklarda
Mutluluklarına tanık oluyorum
Gecelerdeki yalnızlığımı unutuyorum
Uyanmak istemiyorum o anda
Hep uyumak istiyorum hep uyumak
Sabahta saatin çıngırağıyla uyanıyorum
Bakıyorum güne dayanmış duruyor perdede
Çekerek açıyorum perdeleri
Güneş davetsizce dalıyor içeri
Gözlerim caddeleri tarıyor
Kalabalıklar arasında bir tanıdık arıyor
Merhaba diyecek birisini bulamıyorum
Okul yolunda oluyor yedi yaşında bebeler
Sabah olsa da,
Güneş doğsa da
Benim sabahım olmuyor
Benim güneşim doğmuyor
Karanlık yalnızlığım aydınlanmıyor
Yapayalnızım evrende
Ocak 1969
emekli emniyet müdürü
Kayıt Tarihi : 16.4.2008 18:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (12)