Yapayalnız Ruhların Ölümü

Kazanmak ve kaybetmek...
Ya da yaşamak bir toz bulutu gibi...
Ölmek, sakin ve huzurlu semtlerde...
Yapayalnız bir derviş gibi...

Aşka dokunmak, yürümektir rüzgarda,
Savaşırsın toz zerrecikleriyle,
Güzel bir yüz görürsün yağmurda,
Ruhunu okşayan elbiseleriyle...

Geçmişten gelen güzel bir koku,
Masum bakışlarda kaybolan bir ruh,
Öldürmeyen vahşi bir tutku,
Vazgeçemediğim yaşayan ruh.

Sen bir kaleye hapsoldun.
Ben ise savaşmayı unutmuş bir orduya,
Çiçektin, her geçen gün daha da soldun,
Vicdanındaki azabı duya duya...

İkimiz de yenildik içimizdeki karanlığa,
Mutluluklar aradık yüksek ufuklarda.
Ne kazandık ne de kaybettik,
Yapayalnız kaldık pişmanlığımızla başbaşa.