Yapayalnız Kaldım

Hani söylemiştim bir gün;
Ben yalnızlığı sevdim diye;
Ama ben gecenin, karanlığın;
Yalnızlığını sevmiştim...

Bir gün o kadar göğüsüm kabarmıştı ki;
Beni seven arkadaşlarım, dostlarım var diye;
Ne oldu? Bir toplumda yapayalnız kaldım...

Bana anca hatalarımı yüzüme vururlar;
Onlar her şeyi söyler ama ben ağızımı bozunca;
Trip yapar dirsek dayarlar...
Geceye kadar, geceye kadar yapayalnız kaldım...

Hiçbir zaman hiçbir düşüm;
Hayalim bir gram olmuyor, gerçekleşmiyor...
Sanki bir dağ başı gibi yapayalnız kaldım...

Her şeyi benim söylemem, istemem olmaz;
Arkadaşsak eğer, arkadaş arkadaşa yük olmaz...
Yanlarında olacağıma, yapayalnız kaldım...

Şimdi derler ki, bize alınacağına sen ailene bak;
Deden adam yerine koymamış, diğerleri mal uğuruna;
Tükenmez, silinmez kalemle adını karalamış...
Her bir yandan, her bir yandan!
Yapayalnız kaldım...

Bir Bünyamin, Mete ağabeyim var;
Her zaman onlara özenirim öyle bir dostlukları var ki;
Her gün birlik oldukları, gezip tozdukları...
Ben, ben Şair Yusuf o kadar dostlarının içinde;
Yapayalnız kalan Şair Yusuf...