Yapacak Bir Şey Yok! Şiiri - Tarık Özdemir

Tel örgülere takılmış
Bir sonbahar yaprağı gibiyim
Zamanın bir önemi yok
Bir ay gecesin de düşlerim
Derin bir uykusundayken yaşamak
kabuslarım bir tek ayakta
Ve ben;
Özgürlüğün eşiğindeki yalnızlığımın
Katledilişine bakıyorum
Meğer
Ne kadar kolaymış öldürebilmek
Bir yalnızlığı
Hiç kana bulanmadan
Meğer ne kolaymış bir var'oluşu cinayetsiz de öldüğünü bilmek
Yarınca biraz daha gecenin karasını
Anlıyor insan anlıyor ki
Sevmeli
Yapmacık çiçeklerle
O birazdan daha çok insanca insanlığı
Sonra da tel örgüleri aşıp
Gitmeli
Rüzgar yolundan
Güvercinin varabildiği
En maviye
Ve özgürlüğün ışığa doyduğu
her şafağa
Öyle gamsızca
Başını alıp ruhunu salıp
Çayıra bayıra
Bol bol çay pöfürdetmeli
Grursuzca onursuzca
Yaşamak mı?
Hiç sanmıyorum
bana göre değil de
Yine de denemeliydim
En azından bir defa
Ama malesef
Yapacak Bir Şey Yok!
Ben bir dağ esintisindeki o rüzgara aşığım
Ve
Yine aklıma geldin çocuk
Bakarken bir şekok ağacının altından hayata
Düşünüyordum da
Niye büyüdün ki sen? ? ?