Yap-boz oyunu Şiiri - Esra Muzmul

Ne kadar kolaydır değil mi
Yap boz oyunu
Önce sıralı tablolar vardır
Seç beğen al durur vitrinde
İstediğine uzanır alırsın,
Cebindeki paranla
Sonra bozarsın onu keyifle
Ve yine keyfin geldikçe
Yerleştirirsin bir bir
Para vermiş almışsındır ya..

İçindeki parçaları ise
Kim o hale parça parça getirmiş
Yap boz oyunu oluncaya kadar
Kaç kırıklıklarla karşılaşmış
Kaç kapanan kapı sesini duyurtmuşlar
Ve kaç kez
Haksızlıkların içinde yenileceğini bile bile
‘Hak adına’ sesini duyurmaya cesaret edemeyenlerle
Karşılaşmış…
Yenilmiş…
Aklına bile gelmez.

Sen ise
Ta en baştan
Kolay damganı
Vurmuşsundur bir kere
Aslında haklısındır da,
Çünkü bir andan sonra
Ne kadar kolaydır
Artık o hale parça parça gelmeye başlamak
Sonra da yap boz oyunu gibi durmak vitrinde.

Herkese verilen malum süreyi ise,
Harcayıp harcamama,
Kullanıp kullanmama,
Oynayıp oynamama hakkını dahi
Başkalarının ellerine sunmak…
Sanki senin ailen
Sanki seni seven küçük kalpler yokmuşçasına
Ellerinde istedikleri gibi
Yerleştirmelerine müsaade etmek zorunda bırakılmak…

Yalnızca, sesinle karşı koya bildikçe de
Senden bir bir o parçaları alıp götürmeleri,
Dünyayla, tek tabanca başa çıkamaman
Ve sonunda yap boz oyununu
Sen de…
Senin en değerlin de uygulamaları…
Yaşamını…
Yaşamını
Senden çalmalarını
İçinde ki sessiz feryatlarınla
Ve çaresizce…
Seyretmek …
Ne acı,
Onlar içinse
Ne kolaydır değil mi?

Hırsız değilim, sadece nüfuslu çevrem var diyerek
Çalınmış hayatlarla hayat sürmeleri
Bir insan hayatını parça parça etmeleri
Onlar için
Ne olağan
Ne kolaydır değil mi
Ve senin ta en baştan kolay damganı vurman…

Şimdi ise,
Oysa diye başlayıp cümlene
Böbürlenerek yerleştirdim desen de,
Sonunda bir bir parçaları
Bölük bölük sızar
Hayatın bey damarından…
Parça parça edilmiş..
İnadına
Yaşamak zorunda bırakılmış
Bir insanın
O ağır
Acı çığlıkları…