Yap Boz Şiiri - Kemal Korkut

Ben senin yap-boz hayatına uyan en iyi parçaydım. Gri idim oysa sadece, hafif siyaha çalan. Bütün renkleri vereceğine söz vermiştin bana herşeye rağmen ...Bencilce alıp koydun beni o boşluğa. Üstüne de yapıştırdın sıkı sıkaya düşmeyeyim diye. Ama gel git baktıkça , dünya cazibesi can buldu heveslerinde.beni kazıp atman çok sürmedi. Oysa ben sevmiştim yerimi. Renk renk olacaktım ya da renklerin içinde kaybolacaktım. Resmine uyan parçanın ben olmam senin de bana ait olacağın anlamına gelmediğini göremeden kapıldım devranına..Şimdi hiç bir yere uymuyorum,sığamıyorum. Olmuyor yakışmıyorum. Nerde olduğumu bulamıyorum. Evim bile yabancı bana. Sanki başka bi yerdeyim.. her an misafirliğim bitecek kapının önünde düzeltilmiş aykkabılarımı giyip ceketimin yakasını kaldırıp gidecek miş gibiyim.
Ve hiç bir yer artık benim miş gibi gelmeyecekti belki de.
Bi yerde rastlamıştım.Ne güzel demişti..
Herkes mutlu olduğu yere gitsin deseler
Ben yine ortalıkta kalırım...