Yansımaya ağıt Şiiri - Herkes Ve Hiçkimse

dünya ölümümden sonraki cehennemim için hazırlığa dönüşürken
bir süsendim tüm zorluklara direnen artık erkenden ölümümü beklemekteyim
canımın yanacağını, gün batımlarının arasında kalıp alevden bulutları ciğerlerime çekeceğimin haberindeyken
neden uyumuyordum ki?
neden uyuyup düşler alemimde gezinemiyordum,kafamdaki çanlar niçin çalıp duruyordu?
neden görmekteydim adım adım gezen boşlukları ,kırışan pınarları ,sularının aktığını sadece kendim görürken üstelik.
ciğerlerim yanmakta ,dudaklarım kuruyup gözlerim bozulmakta.
uykularım,canımı acıtıyordu her şey ve ben inatla sarılıyordum hepsine
gözlerimin önünde sayısız medeniyet yükselip yıkıldı
iki kanlı inci sanki etimden zorla çıkarcasına
inatla göstermekte bana parçalanışları
görmekteyim kendi bozuluşumu etlerim kemiklerimden sıyrılmış ama müdrikem hala yerinde
soğuk balkonumda izlerken o parlak yaldızları
yalanlar kadar parlak ve gerçekler kadar uzak