Yansımalar Şiiri - Ercan Keskin

Ne zaman ki, gönül sayfam açılsa,
Gözleri kendinden mülhem sen varsın.
Ayraç olmuş, kuru karanfilim çıksa,
Bahtı kara, yüreğimi dağlarsın.

Talihsiz vefa borcun üzerinde,
Hazin bir yalnızlık saklarım içimde.
Bak yine ,karamsarım şiirimde,
Görsen, ağıtlar yakıp ağlarsın.

Nehirde akıp giden umuttum ben,
Tatlı bir meltem eserdi üzerimden,
Kaderim böyleymiş ne gelir elden,
Aşka mı derde mi neye yanarsın?

Yansımalar, yansıtacak ruh varsa;
Gerçekleşebilirmiş, her nasılsa?
Şekil veya zeminde takılırsa,
Elin mahkum, sen de bir gün cayarsın.

Herkes eksiğini tamamlamaya
Gelir bu dünyaya, mutlu olmaya.
İstemediği rolü oynamaya,
Kimse mecbur değil, er geç anlarsın.

En hayırlısı: Yekvücut kalmaktır.
Sevmek, sevilmek ve ait olmaktır.
Aşırı kıskançlıksa: Handikaptır.
Özün gerçekleşmez, yaya kalırsın.

Kim bu duygulara olursa mazhar,
Çelişkiye düşmez, gerçeği kavrar,
Doğru nedensellik, bağını kurar,
Yoksa yanlış sularda dolaşırsın.