Her insan yüreğinde bin bir acıyı taşır.
Taşıyamadığı zamanlarda bazılarını eşi ve dostlarıyla paylaşır, ağırlıklarından kurtulur, sükûn bulur. Kimini ise sadece bir kaç yakın dostuyla…
Ama bir de hiç kimseye ve hatta kendisine bile söylemedikleri vardır ki insanın, asıl ağırlığı bunlar oluşturur.
Yani yüreğinin en derininde bir yerde gömülmüş olanlar…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta