Bizde bir laf vardır der ki "İnsan insanın kurdudur." Bu söz ne yazık ki boşuna söylenmiş bir söz değil.
Hâlbuki insan insanın yurdu olsa daha güzel değil mi, ya da ufku?
Fakat bir türlü tatmin edemediğimiz hırslarımız, evcilleştirmediğimiz ilkel yanımız, zapt edemediğimiz nefsimiz bizi bize bırakmıyor.
Yazık bize. Sofrayı kurmuş, birbirimizi yiyoruz. Ya sonra?
Kaf önce hafif hafif düşüyorsun sonra
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
Devamını Oku
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta